Ga naar de inhoud

Een straathondje adopteren op reis

Vi en haar broertjes en zusjes

Jorg en ik zijn grote dieren vrienden. Thuis in Breda hebben wij 2 katten Ami en Koda, deze wonen nu tijdelijk bij Ernst en Nanda. Super lieve mensen die voor onze poezen zorgen en waar wij ze met een gerust hart achter kunnen laten. Elk diertje wat we tegen komen willen we even aaien en aandacht geven. Wij waren net een maand onderweg toen we in Montenegro in het berg gebied 5 puppy`s tegen kwamen. Helemaal alleen zonder ouders in een gebied zonder huizen of winkels. We stopte om deze enthousiaste hondjes even een aaitje te geven.  

Het waren eerst 4 kleine pupjes. Ze zagen er dun uit en dus gaven we ze wat te eten en te drinken. Ze waren zo lief en enthousiast, ons hart brak bij de gedachte dat deze hondjes hier helemaal alleen waren. Het was oktober en het begon aardig koud te worden in het ski gebied waar ze zaten.  

2 uur later kwam er een 5de hondje aanlopen, dat is nu Vi. We hebben wat opvanghuizen voor hondjes in Montenegro bericht maar de meeste zaten vol. Ook hebben we contact gehad via Instagram met een organisatie uit België @stray_aid_montenegro. Zei helpen straathonden aan een nieuw baasje in Nederland en België. Ook hun zaten vol, en vertelde dat een hondje opvangen veel geld kost. Ze moeten namelijk naar een gastgezin in Montenegro die 50 euro per maand, per hond vragen voor de verzorging. De honden moeten namelijk een paspoort krijgen met de juiste injecties.  En 2 maanden na alle injecties een titer test doen om te kijken of de injecties genoeg hebben gedaan en of er andere ziektes aanwezig zijn. Na  2 a 3 weken krijg je hier de uitslag van en daarna moet je nog 3 maanden wachten tot je de hond naar Nederland/België kan halen. Hier komt dus heel veel bij kijken voor zo`n organisatie.  

Wij besloten er een nachtje te slapen om te bedenken wat we gingen doen. Het was erg koud en dus besloten we een kampvuur te maken waar de hondjes en wij zelf ons aan konden opwarmen. We zagen wel dat er een aantal lokale mensen stopte en de hondjes wat eten gaven zoals brood of een pan met restjes. Dit deed ons goed dat er in ieder geval mensen waren die naar ze om keken. Laat in de avond stopte er een man bij een stroomhuisje waar we naast stonden, hier werkte een jongen die ons kon vertellen dat de hondjes geen eigenaar hadden en dat hij ze af en toe wat te eten gaf.  

Toen hij aan was gekomen gingen 4 van de hondjes naar hem toe om te kijken of hij wat te eten had en één bleef er bij ons liggen, dat was Vi. Ze is de hele avond gebleven en toen wij gingen slapen heeft ze onder de bus geslapen. Later in de nacht hebben ook de andere hondjes onder de bus geslapen. Het was een erg koude nacht.  

De volgende ochtend wisten we nog steeds niet wat we moesten doen. We konden ze niet achter laten maar 5 puppy zijn te veel om mee te nemen op onze reis. We besloten er 2 in de bus te zetten om te kijken hoe ze reageerde. Eén raakte in paniek en sprong er meteen uit. Vi bleef stil liggen. Hier besloten we haar mee te nemen. We gingen een stukje proef rijden om te kijken hoe ze reageerde op auto rijden. Jorg en ik moesten allebei huilen omdat we zo twijfelde aan wat goed was voor de hond. Wij konden haar een beter leven bieden maar haalde haar wel weg bij haar broertjes en zusjes. En de andere hondjes die we achter lieten, we vonden het een erg moeilijke beslissing.  

Maar het ging goed. Vi bleef stil liggen en was verstijfd van alle spanning. We reden rustig weg van de plek waar we ze hadden gevonden. Jorg en ik waren stil, het was zo onwerkelijk dat we ineens een hondje hadden. Vi moest een paar keer spugen in de auto. Van de spanning van haar eerst auto rit. Na een half uurtje stopte we aan de kant van de weg om haar er even uit te laten. Ik tilde haar uit de auto en zetten haar in het gras maar ze bleef nog steeds verstijfd liggen. Zo zielig, ze had zoveel nieuwe indrukken dat ze niet wist wat ze moest doen. daarna reden we met haar naar een dierenwinkel om een riempje en wat eten te kopen. Met het riempje lopen deed ze eigenlijk meteen best wel goed. Hier kwam ze ook iets meer los en zagen we weer het vrolijke pupje wat we zagen toen we haar vonden. We besloten naar een camping te rijden om rustig aan elkaar te kunnen wennen. Ze bloeide in deze week helemaal uit tot de vrolijke spelende pup die we nu kennen.

Wil je de video zien die wij gemaakt hebben nèt na onze beslissing Vi te adopteren? Klik dan HIER.